In 2003 startte in het zaterdagse Volkskrant Magazine een nieuwe wekelijkse column onder de titel Leef! De verhalen, onttrokken aan het volle Amsterdamse leven, waren geschreven door Anna Jongkind - een verloskundige, getrouwd, twee kinderen - en namen de vorm aan van een wekelijkse e-mail aan haar vriendin (Lieve J.).
Daarin gaat het niet zelden om het wel en wee van haar gezinsleven, het gedoe met opgroeiende kinderen, het gedoe met ouder worden - en dat op zo'n toon dat er veel te lachen valt. Wat verder opviel aan die teksten was de directheid waarmee ze verslag deden van het dagelijks leven in de multiculturele samenleving, de zelfkant van een grote stad, waar het leven even boeiend en kleurrijk als hard en meedogenloos kan zijn: zware bevallingen en doodgeboren kindjes, de thuissituatie van Arabische vrouwen, borstvoeding in het prostitutiewezen, een beroving door Marokkaanse straatschoffies en noem maar op.
Die columns waren klaarblijkelijk geschreven door een ervaringsdeskundige. Door een vroedvrouw, die in haar berichten met kennis van zaken vertelde over haar werk en over de broze scheidslijnen tussen leven en dood, geluk en ongeluk, weelde en armoede.
Totdat onthuld werd dat zich achter Anna Jongkind niemand anders dan Maria Goos verschool. Die wetenschap lokte een discussie uit over de vraag of iemand die voor een krant schrijft zich mag voordoen als iemand anders met een andere hoedanigheid. Wat gelukkig niet heeft kunnen verhinderen dat de auteur de columns gaat bewerken voor een speelfilm. Sterker nog: het scenario voor de film was al klaar voor ze aan de feuilletons begon.
Daarin gaat het niet zelden om het wel en wee van haar gezinsleven, het gedoe met opgroeiende kinderen, het gedoe met ouder worden - en dat op zo'n toon dat er veel te lachen valt. Wat verder opviel aan die teksten was de directheid waarmee ze verslag deden van het dagelijks leven in de multiculturele samenleving, de zelfkant van een grote stad, waar het leven even boeiend en kleurrijk als hard en meedogenloos kan zijn: zware bevallingen en doodgeboren kindjes, de thuissituatie van Arabische vrouwen, borstvoeding in het prostitutiewezen, een beroving door Marokkaanse straatschoffies en noem maar op.
Die columns waren klaarblijkelijk geschreven door een ervaringsdeskundige. Door een vroedvrouw, die in haar berichten met kennis van zaken vertelde over haar werk en over de broze scheidslijnen tussen leven en dood, geluk en ongeluk, weelde en armoede.
Totdat onthuld werd dat zich achter Anna Jongkind niemand anders dan Maria Goos verschool. Die wetenschap lokte een discussie uit over de vraag of iemand die voor een krant schrijft zich mag voordoen als iemand anders met een andere hoedanigheid. Wat gelukkig niet heeft kunnen verhinderen dat de auteur de columns gaat bewerken voor een speelfilm. Sterker nog: het scenario voor de film was al klaar voor ze aan de feuilletons begon.
