Een stokoude koning viert zijn jubileum, maar een duister lot wacht... Een verliefd jong stel ontmoet een overleden schilder in de bossen van Zweden... Een langeafstandsloper rouwt in het gezelschap van Fernando Pessoa...
In deze verhalen krijgt de verbeelding alle ruimte. Dat roept wel een vraag op: hoe zit het precies met de grens tussen feit en fictie? Waarom noemen we het ene verzinsel literatuur en het andere een leugen? En is literatuur eigenlijk nog van belang in een tijd waarin op veel terreinen de grens tussen feit en fictie verloren lijkt te gaan?
Sander Kollaard onderzoekt in Levensberichten het verhaal zelf. Hij beschrijft de diepgewortelde behoefte om verhalen te vertellen. Homo sapiens is homo narrans: de vertellende mens. Maar tegelijk laat hij zien hoe gemakkelijk we ons door verhalen laten misleiden. Wat betekent dat voor ons begrip van onszelf, van anderen en van de wereld?
Deze bundel maakt duidelijk dat juist literatuur ons veel te zeggen heeft over de grenzen tussen feit en fictie, over waarheid en leugen, omdat deze grenzen in de literatuur inzet zijn van het spel met de taal. Levensberichten is daarmee een pleidooi voor de kunst zoals Pablo Picasso haar heeft beschreven: als een leugen die ons de waarheid doet begrijpen.
