Dit is een boekje zonder pretentie. Gewoon een hoop gedichten die een deel van een doodgewoon leven vertellen. Het verhaal begint in 1985 met kinderlijke woorden en loopt tot enkele jaren geleden. Toen kreeg ik te horen dat ik m.s. heb en dus ongewild lid werd van een elitaire club met 12.000 leden in België. Het is een club waar je geen lidgeld hoeft te betalen, maar wel een behoorlijke prijs.
En er zijn misschien leden die het verleden koesteren zoals een zangeres van 80 terugdenkt aan haar glorietijd. Dat mag, nee, dat moet. Het is niet omdat we minder vlot bewegen dat we zijn uitgezongen. Tot slot geef ik nog even mijn credo mee dat misschien wel voor iedere lezer kan dienen: als je je hoofd laat hangen, zie je niet waar je loopt.
