Ook in dit boek moeten de beschreven reizen weer wedijveren met humoristische momenten om uw aandacht. Dat gaat ze deze keer wat makkelijker af dan anders: de armoede in Madagaskar is schrijnend, Wenen is een synoniem van huilen, het vermaak in Cuba is om te janken (als je niet van sigaren, rum, salsa en levensvreugde in het algemeen houdt althans) en vakantie in Nederland is een contradictio in terminis, want molens (eenzaam in het wild of gestructureerd in clubverband) en stenen (een kei in Amersfoort, hunebedden in Drenthe, nierstenen in mijzelf) schreeuwen eerder ‘barbaarse straf’ dan vakantie!
