Met deze zin startte Julie De Keersmaecker op zondag 31 juli 2011 haar dagboek, nadat haar jongste dochtertje de diagnose kanker kreeg. De daaropvolgende zeven maanden leefde ze van dag tot dag, tussen hoop en vrees, tussen het UZ in Gent en haar woonplaats Ekeren. De manier waarop Julie verwoordt hoe een levensbedreigende situatie ingrijpt in een gelukkig gezinnetje, is indrukwekkend. Ondanks de radeloosheid, de angst en het verdriet is dit geen triest verhaal. Haar dagboek laat je regelmatig glimlachen en zelfs schateren. Het vertelt dat achter zoveel ellende ook een hoop mooie dingen kunnen schuilgaan. Dit boek is in de eerste plaats een les in liefde. Als mama laat Julie ons voelen wat een ouder voor zijn kind kan betekenen en hoeveel een kind voor zijn ouders kan terugdoen. Voor Julie was de ziekte van haar dochter een eyeopener. Een levensles waarvoor ze dankbaar is. Marie overleed op 8 februari 2012. Ze is rustig heengegaan en leeft nu verder in de sprookjeswereld die Julie voor haar heeft verzonnen en tot in de kleinste details opgebouwd.
