In het boek schrijft De La Haye over de stenen die al generaties lang door de aderen van haar familie stromen. Over de vroeger zo drukbezochte onroerend goed-veilingen in karakteristieke monumentale panden die nog blauw stonden van de sigarettenrook. Over de tijd toen haar vader nog rechtstreeks uit de kroeg een pand op een bierviltje kon kopen en hoe het vak is veranderd sinds het beroep van makelaar in 2001 zijn beschermde titel verloor. Het gaat over de actuele ontwikkelingen binnen de woningmarkt en welk effect dit heeft op de hoofdstad en de mens die er woont. Over corona waar de huizenmarkt totaal aan voorbij gaat. Het bevat ludieke verhalen over huurders, kopers en verkopers (die tegenwoordig voor een heel groot gedeelte uit expats bestaan) en wat geld met de mens doet. Het is een ode aan de stenen die ons land maken en de stad Amsterdam waar ze ondanks alles uiteindelijk toch besluit om afscheid van te nemen.
