De Ronde van Tunesië van 1959 tot en met 1964 was een etappewedstrijd zoals men zich niet meer kan voorstellen. Het parkoers voerde over onverharde woestijnwegen en kale bergen. Meestal was het verstikkend warm, maar het kon ook ijzig koud zijn. De renners leden honger en dorst, sliepen in schoolgebouwen en een enkele keer zelfs in tenten. Toch stonden jonge wielrenners te trappelen om met 'oom' Evert van Mokum mee te mogen naar 'kamelenland'. Een reconstructie van een bijzondere wielerwedstrijd aan de hand van foto's, verslagen en gesprekken met deelnemers.
