Al in de openingszinnen van het boek is fijntjes duidelijk dat dit geen gewone roman is. Banaal, afwijkend en grotesk lopen bij Christian Oster in elkaar over. De hoofdfiguur is een eenling die zich in het leven staande tracht te houden en daarvan het relaas doet, nu eens tongue-in-cheek in korte zinnen, dan weer in meanderende frasen waarin de verteller mooie bespiegelingen van komma tot komma bijstelt tot er niet veel meer van overblijft of waarin hij, om maar een voorbeeld te geven, hilarisch het ongemak van zich omkleden in badhokjes beschrijft. Humor, ironie en een arsenaal aan taalgrapjes als een vorm van vitale hopeloosheid, in een roman waar de protagonist geen voet in zijn grote appartement zet. Met Jean Echenoz, Jean-Philippe Toussaint en Christian Gailly wordt Christian Oster gerekend tot een stroming binnen de Franse literatuur die wordt gekenmerkt door minimalistische intriges, grote aandacht voor stijl en een zekere droge humor. Werk van de in Frankrijk veelgeprezen Oster is in verschillende talen vertaald. Mon grand appartement werd in 1999 bekroond met de prestigieuze Prix Médicis.
