We weten wanneer iemand wees is, weduwe of weduwnaar. Maar hoe heet een ouder die een kind verliest? Die na het heengaan van het eigen kind ‘verweesd’ achterblijft? Zo’n verlies ontwricht de logische levensgang. Er gebeurt iets in de meest duistere regionen van het lot.
In dit persoonlijke verhaal probeert de schrijfster voor haar nieuwe status dat noodlottige woord te vinden. ‘Zoonloos’, zo omschreef ze zichzelf na 5 mei 2018, de dag waarop ze haar enige zoon, bijna achttien jaar oud, aan een zeldzame ziekte verloor. Twee jaar nadat ze afscheid van hem nam, maakt ze een onvermijdelijke, persoonlijke reis door de hel. Ze onderzoekt het langdurige rouwproces dat ze doormaakte, houdt zich bezig met het probleem van een identiteit tussen twee culturen en begeeft zich in de metafysische diepte van het verdriet, zonder er voor de lezer een verstikkend relaas van te maken.
Dit schokkende verhaal, het moeilijkste dat ze als persoon en auteur schreef, is uiteindelijk een oproep aan het leven en aan de menselijke liefde.
De Nederlands-Albanese schrijfster Flutura Açka (1966) schrijft in het Albanees. Zij woont afwisselend in Nederland en Albanië. In dat laatste land ontving zij voor deze requiemroman de Nationale Prijs voor proza (2021), de hoogst mogelijke literaire onderscheiding. Eerder verscheen van haar in Nederlandse vertaling Kruis van vergetelheid.
In dit persoonlijke verhaal probeert de schrijfster voor haar nieuwe status dat noodlottige woord te vinden. ‘Zoonloos’, zo omschreef ze zichzelf na 5 mei 2018, de dag waarop ze haar enige zoon, bijna achttien jaar oud, aan een zeldzame ziekte verloor. Twee jaar nadat ze afscheid van hem nam, maakt ze een onvermijdelijke, persoonlijke reis door de hel. Ze onderzoekt het langdurige rouwproces dat ze doormaakte, houdt zich bezig met het probleem van een identiteit tussen twee culturen en begeeft zich in de metafysische diepte van het verdriet, zonder er voor de lezer een verstikkend relaas van te maken.
Dit schokkende verhaal, het moeilijkste dat ze als persoon en auteur schreef, is uiteindelijk een oproep aan het leven en aan de menselijke liefde.
De Nederlands-Albanese schrijfster Flutura Açka (1966) schrijft in het Albanees. Zij woont afwisselend in Nederland en Albanië. In dat laatste land ontving zij voor deze requiemroman de Nationale Prijs voor proza (2021), de hoogst mogelijke literaire onderscheiding. Eerder verscheen van haar in Nederlandse vertaling Kruis van vergetelheid.
