Mijn papa en mama komen nooit meer thuis...
Maar jij hebt tenminste nog foto's...
Op een zomerse dag in 2011 raken Fleur (4) en Pepijn (2) door een bizar ongeval op de A2 in één klap hun papa en mama kwijt. Josje, moeder van de 1-jarige Ymke en net zwanger van Emma, neemt samen met Freek de kinderen van haar verongelukte broer en schoonzus in huis. Dat gaat niet zonder slag of stoot.
De 2-jarige Noa woont in een arm kindertehuis in het zuiden van China. Miranda, alleenstaande moeder van Rens, neemt de veel te kleine peuter mee naar haar boerderij in de Betuwe. Zo welkom, schrijft ze op haar boek voor Noa, maar haar adoptiedochter gooit liever haar kont tegen de krib.
Fleur, Pepijn en Noa zijn kinderen die grote krassen op hun ziel hebben opgelopen. Ze zijn boos op het leven dat hen een enorme loer heeft gedraaid. Met hun intense verdriet over papa's en mama's die er niet (meer) zijn, drijven ze hun omgeving tot wanhoop en waanzin.
Moeders Josje Kershaw en Miranda van Heesch vertellen in dit boek openhartig over de moeilijke weg die ze hebben afgelegd om te komen waar ze nu zijn. Over bijna-depressies, over huizen vol weerbarstigheid, over ziekmakende heimwee, over weg willen lopen, over aan flarden gereten toekomstdromen, over niet-begrijpende reacties, over hulpverleners die de plank mis slaan, over vooroordelen én over hoe het uiteindelijk toch is gelukt om de vrede in huis te brengen.
Een boek waar andere 'nieuwe' ouders zich aan kunnen optrekken.
Met hun stichting Mijn nieuwe mama bieden de auteurs ondersteuning aan andere 'nieuwe' ouders die aanlopen tegen dezelfde moeilijkheden. Omdat al die ouders elkaar hard nodig hebben...
Maar jij hebt tenminste nog foto's...
Op een zomerse dag in 2011 raken Fleur (4) en Pepijn (2) door een bizar ongeval op de A2 in één klap hun papa en mama kwijt. Josje, moeder van de 1-jarige Ymke en net zwanger van Emma, neemt samen met Freek de kinderen van haar verongelukte broer en schoonzus in huis. Dat gaat niet zonder slag of stoot.
De 2-jarige Noa woont in een arm kindertehuis in het zuiden van China. Miranda, alleenstaande moeder van Rens, neemt de veel te kleine peuter mee naar haar boerderij in de Betuwe. Zo welkom, schrijft ze op haar boek voor Noa, maar haar adoptiedochter gooit liever haar kont tegen de krib.
Fleur, Pepijn en Noa zijn kinderen die grote krassen op hun ziel hebben opgelopen. Ze zijn boos op het leven dat hen een enorme loer heeft gedraaid. Met hun intense verdriet over papa's en mama's die er niet (meer) zijn, drijven ze hun omgeving tot wanhoop en waanzin.
Moeders Josje Kershaw en Miranda van Heesch vertellen in dit boek openhartig over de moeilijke weg die ze hebben afgelegd om te komen waar ze nu zijn. Over bijna-depressies, over huizen vol weerbarstigheid, over ziekmakende heimwee, over weg willen lopen, over aan flarden gereten toekomstdromen, over niet-begrijpende reacties, over hulpverleners die de plank mis slaan, over vooroordelen én over hoe het uiteindelijk toch is gelukt om de vrede in huis te brengen.
Een boek waar andere 'nieuwe' ouders zich aan kunnen optrekken.
Met hun stichting Mijn nieuwe mama bieden de auteurs ondersteuning aan andere 'nieuwe' ouders die aanlopen tegen dezelfde moeilijkheden. Omdat al die ouders elkaar hard nodig hebben...
