Vanaf haar vroege jeugd was Arnhild Lauveng opgenomen op verschillende psychiatrische afdelingen. Ze was psychotisch en zelfdestructief, en er leek geen hoop voor haar te zijn. In Morgen ben ik een leeuw beschrijft Lauveng niet alleen de gesloten wereld van de psychiatrie, maar ook haar schizofrene geesteswereld vol doodsangst, verwarring en machteloosheid. Een wereld waarin agressieve ratten en kwijlende wolven constant op de loer liggen, waar stemmen haar dwingen in zichzelf te snijden en het behang van de muren te eten. Een wereld waarin ze langzaam zichzelf en haar taal kwijtraakt, en onverstaanbaar wordt voor anderen omdat ze alleen nog in codes kan spreken. Morgen ben ik een leeuw is een uitzonderlijk, krachtig en hoopvol verhaal. Zonder iets te verbloemen laat Lauveng - als psychologe en patiënte - zien hoe zij met wilskracht en humor, gesteund door haar moeder en zus die nooit de hoop opgaven, het onmogelijk wist te bereiken: ze vond haar woorden en haar leven terug.
