In Naspel verrast Diane Broeckhoven ons met een gedenkwaardig memoir: meer dan vijftig persoonlijke verhalen over ouder worden – iets wat ze als prille tachtiger met verve en lichtheid onder woorden brengt. Maar bovenal is het een ode aan de taal en aan de zesentwintig letters van het alfabet, de onuitputtelijke schatkist waarmee Broeckhoven al bijna vijftig jaar haar rijke oeuvre bouwt – goed voor inmiddels ruim vijftig boeken.
Met heimwee en humor, eigenzinnig en kwetsbaar tegelijk, blikt ze terug én vooruit. Ze goochelt met letters en woorden in herkenbare verhalen, soms uit het leven gegrepen, soms subtiel boven de werkelijkheid uitgetild – omdat dat nu eenmaal de vrijheid van literatuur is.
Tussen de regels door schemert het afscheid en de nostalgie van de winter van het leven. Maar altijd blijft de prille lente voelbaar, terwijl de sporen van de zomer en de herfst nog niet geheel zijn uitgewist.
