Een boek dat met plezier een existentiële crisis blootlegt en je genadeloos tot stilstand brengt.
‘Ik beantwoord alleen maar nutteloze vragen met nutteloze antwoorden. Ik kan je niets geven en ik kan je niets afnemen,’ zegt Karl. Het is misschien de onbevangenheid van zijn uitspraken, op zo’n aanstekelijke en ongedwongen manier overgebracht, die het intellect van de toehoorder en diens meest kostbare concepten, doet wegzakken in het drijfzand van spontane lachsalvo’s. Doodserieus daagt hij je uit om het leven niet zo serieus te nemen.
Sommige spirituele veteranen zullen je ervoor waarschuwen dat Karl Renz gevaarlijk is: al de waarheden waar je je aan vastklampt, walst hij genadeloos plat. Terwijl hij de zoeker onverbiddelijk trapt daar waar het het meeste pijn doet – in de kern van het Weten zelf – lokt Karl een existentiële crisis uit. Wees maar niet verbaasd als zijn gezwets, zonder enige intentie of enig voorschrift, je ineens tot stilstand brengt, alleen maar om – met de woorden van Sri Jnaneshwar – ‘jezelf te zien zonder behulp van een spiegel’.
De Waarheid die kan worden uitgesproken, is zeker de Waarheid niet. ‘Ware woorden zijn niet mooi. Mooie woorden zijn niet waar,’ luidt het laatste vers uit de Tao Te Ching. Voor iemand die zonder omhaal elke poging van de zoeker om de waarheid te ‘kennen’ van tafel veegt, is het een wonder dat Karl nog steeds in de running is. Zelfs doorgewinterde zoekers krijgen er nooit genoeg van om naar hem te luisteren.
‘Ik beantwoord alleen maar nutteloze vragen met nutteloze antwoorden. Ik kan je niets geven en ik kan je niets afnemen,’ zegt Karl. Het is misschien de onbevangenheid van zijn uitspraken, op zo’n aanstekelijke en ongedwongen manier overgebracht, die het intellect van de toehoorder en diens meest kostbare concepten, doet wegzakken in het drijfzand van spontane lachsalvo’s. Doodserieus daagt hij je uit om het leven niet zo serieus te nemen.
Sommige spirituele veteranen zullen je ervoor waarschuwen dat Karl Renz gevaarlijk is: al de waarheden waar je je aan vastklampt, walst hij genadeloos plat. Terwijl hij de zoeker onverbiddelijk trapt daar waar het het meeste pijn doet – in de kern van het Weten zelf – lokt Karl een existentiële crisis uit. Wees maar niet verbaasd als zijn gezwets, zonder enige intentie of enig voorschrift, je ineens tot stilstand brengt, alleen maar om – met de woorden van Sri Jnaneshwar – ‘jezelf te zien zonder behulp van een spiegel’.
De Waarheid die kan worden uitgesproken, is zeker de Waarheid niet. ‘Ware woorden zijn niet mooi. Mooie woorden zijn niet waar,’ luidt het laatste vers uit de Tao Te Ching. Voor iemand die zonder omhaal elke poging van de zoeker om de waarheid te ‘kennen’ van tafel veegt, is het een wonder dat Karl nog steeds in de running is. Zelfs doorgewinterde zoekers krijgen er nooit genoeg van om naar hem te luisteren.
