"Als we allemaal lief zullen zijn, heb je de allergrootste gein", schrijft de negenjarige Roy. En zijn opa vertelt, dat hij in oorlogstijd als soldaat op de fiets in een paar weken tijd 21 kilo was afgevallen. De tweede wereldoorlog is van de vorige eeuw. Mogen we deze periode daarom nu als voltooid verleden tijd in de geschiedenisboeken wegstoppen? "Nee", vindt Marjolein Kool, inwoonster van her kleine dorp Schalkwijk bij Utrecht, "we kunnen nog steeds veel leren van de verhalen uit ons verleden." Kool vroeg haar dorpsgenoten en de inwoners van het nabijgelegen Tull en 't Waal om hun oorlogservaringen op te schrijven. Nu kan het immers nog. Tevens werden de jongeren in het dorp door haar uitgedaagd om over vrede en vrijheid na te denken. Ruim tachtig verhalen en gedichten over oorlog en vrede werden aan het papier toevertrouwd. Angst, ontroering, optimisme en af en toe wat humor vormen de hoofdmotieven, maar wat dit boek vooral uniek maakt is het saamhorigheidsgevoel dat in alle verhalen doorklinkt. De kracht van her dorp schuilt in de mensen die elkaar nog willen kennen en helpen. Dat is door de jaren heen niet veranderd. Saamhorigheid is het antwoord op geweld dat altijd zinloos is.
