Wat in eerste instantie lijkt op een sprookje, blijkt, al verder lezend, zich te verdiepen tot een allegorie: de reis die prins Alwin onderneemt, is de reis die ieder mens zou moeten (kunnen) maken. Het is een reis door het eigen leven naar Verlossing, Verlichting, naar volle Harmonie met het omringende. Dit laatste gesymboliseerd in de vereniging met de geliefde. Een kalm verlopende geschiedenis, geïllustreerd met dromerige tekeningen. Eén bezwaar geldt de druk: alles in roestbruin en niet altijd even duidelijk. Hierdoor gaat onder andere al gauw iets verloren van het subtiele woordspel (bijv: heel al, al tijd, onrust barend, enz.).
