Wie opgroeit in het Westen leeft in de veronderstelling dat autonomie het hoogst haalbare is in het leven. We streven naar absolute zelfbeschikking en naar onbegrensde speelruimte. In 2020 doorprikte het coronavirus die droom waar we zo hevig naar verlangen. De samenleving ging op slot en onze bewegingsvrijheid werd ingeperkt. Nu willen we terug naar het oude normaal. Maar hoe normaal is het oude normaal? Hoe leefbaar is ons verlangen naar zelfbeschikking? Vraagt een nieuwe wereld niet om een andere visie op autonomie?
In Onze adembenemende autonomie laat Damiaan Denys zien hoe wij door een obsessieve behoefte naar controle van een virus een crisis maken. Maar ons absoluut verlangen naar autonomie faalt omdat ze is gebaseerd op een misverstand. Willen we vrij worden dan is een andere visie op autonomie nodig.
In Onze adembenemende autonomie laat Damiaan Denys zien hoe wij door een obsessieve behoefte naar controle van een virus een crisis maken. Maar ons absoluut verlangen naar autonomie faalt omdat ze is gebaseerd op een misverstand. Willen we vrij worden dan is een andere visie op autonomie nodig.
