Over dandyisme en beau brumm

De Regency, een tijd die bekend staat om een losse moraal en een hedonistsiche levenshouding, biedt het decor voor de kunstjes van Beau Brummell. Hij was een van de grootste historische figuren uit de Engelse geschiedenis, en kon eigenlijk helemaal niets. Toch wist hij aan te zitten bij de macht - de kroonprins van Engeland was een van zijn beste vrienden - en werd hij koning van de publieke opinie. Hij werd gewaardeerd om wie hij was, en niet om zijn grootse of dappere daden. De Beau Monde werd indertijd gedomineerd door pruiken, poeders en satijn, maar Brummell paste voor deze poespas en pleitte voor eenvoud, soberheid en mannelijkheid. Dit alles uiteraard wel tot in de puntjes verzorgd: het dandyisme was geboren. Niet alleen het uiterlijke vertoon van de dandy baarde opzien; ook zijn gedrag was opmerkelijk. Opportunistisch, verheven, achteloos, doch op sommige momenten met een overdreven eergevoel: zo werden gokschulden altijd betaald ten koste van de lopende rekeningen bij zijn kleermakers en personeel. Brummell stierf berooid, zijn leven lang opgejaagd door het klootjesvolk dat hij benadeelde.
Oscar Wilde heeft het trucje van deze beste man geprobeerd af te kijken, en is de dandy van zijn tijd geworden. Baas boven baas: waar Wilde furore maakte met zijn pennenvruchten, had Brummell aan zijn verschijning genoeg. Deze oertekst over het dandyisme, en de grootste dandy aller tijden, legt de nuances van het dandyisme uit en laat de fijne grens zien die het dandyisme van aanstellerij scheidt.
In deze vertaling heeft Arne Verkerk geprobeerd om de tekst van alle romantische literaire kunstjes te ontdoen - deze kunstjes hebben helaas, qua esthetiek, de eeuwigheid niet gehaald - en er een stijlwijzer van te maken voor de dandy in spe. Uiteraard is wel geprobeerd om zo dicht mogelijk bij de brontekst te blijven.

De tijd is er weer rijp voor: wie treedt er in de voetsporen van Beau Brummell?