Kapitein Lothar Hessbach is dol op zijn verloofde Louise Bertram. Tot Louise’s verdriet is de zee echter Lothars grootste liefde en zien ze elkaar maar enkele weken per jaar. Op een dag loopt Lothars schip tijdens een zware storm op een rif. Gelukkig doen zich geen persoonlijke ongelukken voor, maar de lading is verloren. De reder schuift alle schuld op de kapitein Hessbach. Lothars carrière als zeeman lijkt voorbij. Het verzoek van een onder Liberiaanse vlag varende maatschappij om een mammoettanker vol ruwe olie van Afrika naar Rotterdam te varen, komt als een geschenk uit de hemel. Lothar beseft niet dat hij door deze opdracht te aanvaarden zijn nek in de strop steekt.
De prachtige, gloednieuwe tanker blijkt een oude roestbak te zijn, goed genoeg voor de schroothoop. De kwalificaties van zijn bemanning tarten alle beschrijvingen. Lothars protesten bij de rederij stuiten op dovemansoren; hij heeft getekend, dus moet hij varen. Woedend zweert Lothar een dure eed: mocht er onderweg naar Nederland iets verkeerd gaan, dan zal hij de malafide praktijken van de rederijen wereldkundig maken. Wat Lothar niet weet, is dat hij in dienst is bij de louche, supermachtige organisatie die zich het "Oliesyndicaat" noemt.
Het syndicaat heeft de maling aan milieuorganisaties, strenge veiligheidsnormen en internationale voorschriften, zaken die hun enorme winsten alleen maar in gevaar brengen. Dromend van hereniging met Louise gaat Lothar op weg naar Rotterdam. Maar ter hoogte van de Canarische Eilanden gebeurt datgene waar Lothar de hele reis al bang voor was; twee tanks scheuren open en een smerig dik olietapijt stroomt de zee in. Een milieuramp van ongekende omvang bedreigt een van de populairste vakantiebestemmingen in Europa. En Lothar wordt geconfronteerd met de meedogenloze praktijken van het Oliesyndicaat. Hun wapens zijn trefzeker.
