Sinds de val van de Muur lijkt links in Europa het noorden kwijt. In het strijdperk der ideeën hebben vrijheid, gelijkheid en vooruitgang plaats geruimd voor een nieuwe drie-eenheid: gender, identiteit en ras. Jarenlang werd gevochten voor het proletariaat, de derde wereld en de verworpenen der aarde. Het neofeminisme, het antiracisme en het dekolonialisme hebben dat allemaal veranderd, stelt Pascal Bruckner, en duiden alle drie dezelfde schuldige aan voor al wat fout gaat in de wereld: de witte man. Zijn anatomie en huidskleur volstaan om hem schuldig te verklaren.
In Schuldig over de hele lijn onderzoekt Pascal Bruckner hoe het zover is kunnen komen, en hoe de strijd tussen geslachten, rassen en gemeenschappen volop bezig is de plaats in te nemen van de klassenstrijd en de strijd tegen sociale ongelijkheid. Het ene racisme dreigt het andere te vervangen; een wereld waarin iedereen op de duur alleen nog zichzelf en mensen die heel hard op haar of hem lijken tolereert, komt steeds dichterbij.
In Schuldig over de hele lijn onderzoekt Pascal Bruckner hoe het zover is kunnen komen, en hoe de strijd tussen geslachten, rassen en gemeenschappen volop bezig is de plaats in te nemen van de klassenstrijd en de strijd tegen sociale ongelijkheid. Het ene racisme dreigt het andere te vervangen; een wereld waarin iedereen op de duur alleen nog zichzelf en mensen die heel hard op haar of hem lijken tolereert, komt steeds dichterbij.
