Al vanaf het moment dat ze vanavond bij me binnenstapte, wist ik dat er iets mis was. Ik kon er alleen mijn vinger niet op leggen. Hetzelfde haar. Hetzelfde stel lange benen. Hetzelfde gezicht... Ik kijk nog eens goed… Naar het kuiltje onder haar lip dat er eerder niet had gezeten. En haar lach… Die lach was niet zo onbevangen. Dit is niet het meisje waarmee ik de afgelopen paar weken ben uitgegaan. Dit is haar tweelingzus. Ze hebben met elkaar geswitcht. Ze halen een grap met me uit, alleen weet ik bijna zeker dat ik degene ben die als laatste lacht...
