Joost Zwagerman zei over familie gebiedt dat Lucas Hirsch ons hiermee ‘direct iets heel zwaarwegends’ oplegde, ‘namelijk: zijn talent’. In dat debuut werden de zaken meteen op scherp gesteld. Het domein van familie en bloedbanden werd gekenschetst als een ‘gevarenzone’, en ook geweld en oorlog waren aan de orde van de dag. Maar na de mosterd komt de maaltijd. Na familie gebiedt komt tastzin. Hirsch werd met het schrijven van zijn eerste bundel ingehaald door zijn eigen realiteit. Waar familie gebiedt verhaalde over onuitgesproken zeer binnen familiekringen, handelt tastzin over het uitgesproken zeer van de dichter zelf en de rol die zijn familiegeschiedenis in zijn persoonlijk leven speelt. De bundel tastzin is een introspectieve verhandeling over de herdefiniëring van het ik. In deze tweede bundel volgen we een dichter op weg naar zichzelf.
