In het jeugdkamp van Opus Dei neemt Joaquín Camino zich voor niet meer op jongetjes te vallen. Maar de priesters die het kamp leiden, blijken net zo schijnheilig en verdorven als de leraren en kinderen op school. Joaquíns leven in Lima is makkelijk door het geld van zijn rijke ouders maar moeilijk door hun tegenstrijdige verlangens. Zijn moeder voedt hem op als een kleine heilige. Zijn vader neemt hem op zijn vijftiende mee naar de hoeren om zich als echte macho te bewijzen. Met veel leugens en dollars probeert Joaquín de schijn op te houden, maar ten slotte loopt hij weg van huis, raakt verslaafd aan drugs en ontkomt maar nauwelijks aan de prostitutie. "Ik wil geen heilige worden. Ik wil gelukkig worden," zei hij als kind tegen zijn moeder. Uiteindelijk blijken heiligdom en geluk even ver te zoeken. 'Tegen niemand zeggen' is een geniale aaneenschakeling van dialogen waarin iedereen zich met zijn eigen woorden blootgeeft. Vader met zijn rauwe taal; Joaquín met zijn schijnheilige gepraat.
