Het verhaal van een lijdensweg, een passie...
In 'Terug naar Hasselt' zit vaart én woede én passie én veel liefde, met op de achtergrond de steeds dreigende dood. Dit is een roman die moest geschreven worden, de urgentie ervan is overal tastbaar. Dertig jaar na datum moest een jeugd worden afgesloten, getuigenis worden afgelegd, vindt er een reconstructie plaats.
In 'Terug naar Hasselt' wordt gepeild naar een verleden dat overweldigend was, verschroeiend. Het gaat over jong zijn, over een coup de foudre, een ménage à trois, over liefde dus en seks en dood.
De anekdotiek wordt vlotjes overschreden wat aan deze roman ook het karakter geeft van een tijdsdocument, het testament van een hele generatie die opgroeit in en rond de provinciestad Hasselt in de jaren '80.
Golven van emotie overspoelen mij. Eén daarvan is de angst. Om de intensiteit van dit alles. Onzekerheid. dus. Nee, niet over wat hij voor mij voelt. Daar durf ik nog niet het begin van over nadenken. Golven van ontreddering zijn het. En ik denk, ik kan dit niet aan. Niet nu. Tegelijkertijd schuiven mijn vingers tussen die van hem. Ik balanceer ergens tussen overgave en zelfbehoud, iets wat verder gaat dan hart en rede. (Herman Rohaert)
