'Een paradijs voor bannelingen' werd Toscane ooit genoemd door de Engelse dichter Percy Shelly. Vanwege de kritiek op zijn atheïstische, uitbundig romantische levensstijl kon hij zich niet meer thuis voelen in zijn vaderland, maar in Italië vond hij rust. Inmiddels zijn de golvende Toscaanse landschappen voor massa's mensen uit de hele wereld een plek om tot rust te komen of een bad te nemen in de rijke historie van de streek. Hier stond de wieg van hen die het fundament van het westers wetenschappelijk denken en het kapitalisme ontwikkelden en van mensen die de kunst met een nieuwe frisheid benaderden om haar voorgoed te veranderen. Het was alleen uit de nonconformistische, kritische mentaliteit van de Toscanen dat deze renaissance kon opbloeien na eeuwen van religieuze middeleeuwse schemering. De vele stadjes op de top van een heuvel, bedekt met wijn- en olijfboomgaarden die worden doorsneden door rijen cipressen, zijn nog steeds het toonbeeld van een geduldig overdacht evenwicht tussen mens en natuur dat altijd iets paradijselijks zal houden.
