De overgang van de ene naar de andere ruimte, bezigheid, geestesgesteldheid - die heeft altijd een belangrijke rol gespeeld in Margreet Schouwenaars gedichten. In Valtijd rekt ze die overgang uit: wie valt zal daar enige tijd over doen, en als je je hele leven als een val beziet, gaat het zelfs om alle tijd die je te besteden hebt. Maar de nadruk op de verandering blijft: niets blijft wat het is, pogingen tot instandhouding zijn weliswaar noodzakelijk, maar daarom niet minder vergeefs. Margreet Schouwenaars talent, haar appetijtelijke en klankvolle taalbehandeling, staat er ondertussen borg voor dat de lezer niet versombert, maar geestdriftig wordt - over de gedichten, en blijmoedig - ten opzichte van al het andere.
