'Ik ben een deur en sta aan' - zo begint het gedicht 'Over gaan' uit de nieuwe bundel van Margreet Schouwenaar. Zij liefkoost het standpunt vanaf de drempel; komen, gaan, geborgenheid en ontreddering in allerlei gradaties spelen de hoofdrol bij haar. Vooral voor de ontreddering weet zij de taal op een treffende manier te ontregelen, zodat ze de lezer niet alleen iets over ontreddering te lezen geeft, maar hem ook werkelijk ontreddert. Dan draait ze een halve slag om, zodat de ontreddering plaatsmaakt voor duizeling. Eerst duizelt het de lezer omdat hij niet weet wat hem overkomt, dan duizelt het hem van verbazing over hoe alles op zijn plaats valt en tenslotte duizelt het hem van bewondering voor Margreet Schouwenaar, hoe die met hele gewone Nederlandse woorden de hele wereld, binnen en buiten, op haar vingertop heeft laten wervelen.
