Soms, als Inge Meijerink bedenkt hoe gelukkig ze is met haar man Thomas en hun twee gezonde zoontjes, bekruipt haar de vage angst dat het allemaal niet zo zal blijven, dat haar geluk als sneeuw is die smelten zal. De onrust wordt groter als Michiel, hun oudste, een dromerig en gevoelig kind, met allerlei vage klachten komt. Na maanden van onzekerheid valt als een loodzware schaduw de diagnose van de artsen: Michiel lijdt aan een zeer ernstige ziekte!... En daar sta je dan, met die afschuwelijke gevoelens van angst, onmacht en opstandigheid die je isoleren van de wereld om je heen. Er ontstaat een ernstige verwijdering tussen Inge en Thomas, wat een sterke weerslag in Thomas' werk als leraar vindt, en Robbie van zeven verandert van een blij, levenslustig kereltje in een triest en onbereikbaar kind. Tussen die mensen voert een kleine, tengere jongen zijn zware strijd, een vlokje mensenkind, kwetsbaar en stil als de sneeuw waarvan hij zo veel houdt. Heel zuiver tekent de schrijfster de gedachten en gevoelens van het kind en de mensen om hem heen. Een ontroerende roman die van begin tot eind boeit.
