Op een dag zegt iemand uit de vriendengroep wat de anderen allang denken: 'Wij moeten hier weg! Dit land is een Sovjetgevangenis geworden!' Naïef en overmoedig bedenken zij het plan om op de bruiloft van Gega een vliegtuig met vakantiegangers te kapen en hen naar Turkije te ontvoeren. Wapen: een speelgoedpistool. Hun plan is te amateuristisch. Ze hebben de Russische veiligheidspolitie en de kgb-agenten zwaar onderschat. Een speciaal commando weigert te onderhandelen en bestormt de vlucht Aeroflot 6833. Ze schieten de magazijnen van hun Kalasjnikovs leeg. Verzet: geen. Doden: acht. De meeste kapers worden levend gearresteerd. Vonnis na een kort showproces: executie. Gega wordt als eerste omgebracht. De lichamen worden op een onbekende plek begraven. Nadat Georgië onafhankelijk is geworden, wijst de toenmalige grafdelver de nabestaanden de plek aan waar Gega en zijn vrienden zijn begraven. Bij het opgraven van de doden blijkt dat hun spijkerbroeken geen enkel teken van verval vertonen. Ten tijde van de gebeurtenissen waren de reacties van de Georgiërs verdeeld. Deels zagen ze in de jonge kunstenaars, die allemaal uit de betere kringen kwamen, gewoon terroristen, deels vonden ze het leven onder het Sovjetregime zo ondragelijk dat ze begrip voor de 'moedige actie' hadden. In zijn pakkende roman geeft Turashvili dat vraagstuk weer aan de lezer en opent hij een venster naar een vergeten en (voor ons) onbekend land aan de rand van Europa.
