Sterren zie je pas als het donker wordt. In de coronacrisis is het plots donker geworden. Heel donker. Iedereen zag de sterren. De coronahelden. De werkende klasse. Zij die de boel doen draaien. ‘Ze zijn ons vergeten, Peter’, schrijft Anna. Ze is poetsvrouw in een ziekenhuis. Ze heeft het over de rekeningen die moeten worden betaald. En over haar man, die zijn job op de luchthaven kwijt is. ‘Applaus, dat leg je niet tussen de boterham.’
Covid-19 heeft de maskers afgetrokken. Van een maatschappij waar winstzucht koning is en corruptie prinses. Dat we allemaal in hetzelfde schuitje zitten is larie en apekool. Dat het vanzelf beter wordt ook. We tuimelen pardoes in een diepe recessie. Miljoenen mensen worden werkloos, de rijksten worden rijker en vanonder donkere stenen wringen allerlei gedrochten zich naar boven. Stop.
Ze zijn ons vergeten. Een striemend manifest over crisis en hebzucht in tijden van corona. Over een oude wereld die afsterft en een nieuwe die nog geboren moet worden. Een verhaal over sterren, over solidariteit en nieuwe hoop. Een oproep tot engagement. De toekomst is een strijdtoneel. Van hen die de boel doen draaien.
Covid-19 heeft de maskers afgetrokken. Van een maatschappij waar winstzucht koning is en corruptie prinses. Dat we allemaal in hetzelfde schuitje zitten is larie en apekool. Dat het vanzelf beter wordt ook. We tuimelen pardoes in een diepe recessie. Miljoenen mensen worden werkloos, de rijksten worden rijker en vanonder donkere stenen wringen allerlei gedrochten zich naar boven. Stop.
Ze zijn ons vergeten. Een striemend manifest over crisis en hebzucht in tijden van corona. Over een oude wereld die afsterft en een nieuwe die nog geboren moet worden. Een verhaal over sterren, over solidariteit en nieuwe hoop. Een oproep tot engagement. De toekomst is een strijdtoneel. Van hen die de boel doen draaien.
