Tijdens haar studies in Salamanca (2007-2008) schreef Jacinta op vraag van haar vrienden een blog. Dit ‘dagboek’ groeide jaren later uit tot wekelijkse, korte verhalen op Facebook. Het gepakt worden door het leven en wat er nog in haar levensrugzak zit aan nostalgie en heimwee, schrijft ze neer. Verhalen, cursiefjes met een kern van waarheid en evenveel overdrijven, in de twee richtingen. Want dan pas is een verhaal de moeite waard om geschreven te worden. Om gelezen te worden. ‘Wonen doe ik in Antwerpen, werken in hartje Brussel. Pendelen tussen de twee. Dan pakt het leven je zo nu en dan. Met mijn ogen en oren in het ‘vandaag en nu’. Mijn hoofd en lijf nog te vaak in het ‘verleden en toen’. In Zuid-Limbrg waar mijn familie en vrienden leven. Een oude boom verplant je niet. Ik ben zo een oude boom.’
