De wereld van een traumachirug in een academisch ziekenhuis is weinig alledaags. Marijn Houwert vertelt op ontroerende wijze over de schietpartij in de tram in Utrecht en een jonge moeder die een zelfmoordpoging doet, en hoe dat nooit went. Hij schrijft over de opleiding, het zetten van vinkjes, de zin en onzin van wetenschappelijk onderzoek en de hoge druk tot publiceren en promoveren. Ook gaat hij in op het cliché van de ‘snijgeile’ chirurg die van voetbal en snelle auto’s houdt.
Houwert schrijft zoals je dit verwacht van een traumachirurg: een tikkeltje rauw,
soms kort door de bocht, maar wel eerlijk en recht uit het hart.
Houwert schrijft zoals je dit verwacht van een traumachirurg: een tikkeltje rauw,
soms kort door de bocht, maar wel eerlijk en recht uit het hart.
