'Intelligent en radicaal, laconiek en brutaal, slim en kurkdroog, beeldrijk en briljant geschreven.' - WDR
Deze roman vol zwartkomische humor doet denken aan De 100-jarige man die uit het raam klom en verdween en One Flew Over the Cuckoo's Nest. Snel en filmisch van stijl, vol absurdistische belevenissen, een zeer verrassende ontknoping, en een link naar de actualiteit van de vele bezuinigingen op de zorg.
Vier oudere vrouwen zitten samen in de gevangenis. Het is niet precies duidelijk waarvoor, maar wel dat ze zijn aangeklaagd voor een geweldsdelict. De vier kennen elkaar al heel lang, het zijn oude vriendinnen: Almut, Karlotta, Marlene en Suzanna. Om voor strafvermindering in aanmerking te komen moet een van hen met de psychiater gaan praten.
De keus valt op de depressieve, kettingrokende en aan slapeloosheid lijdende Almut, omdat zij voor dat doel de meest geschikte van het stel lijkt. Ze vertelt hierbij over het plan van het viertal: om nog een beetje te genieten van het leven na het pensioen hebben ze zich gevestigd in een verzorgingstehuis, terwijl ze daar eigenlijk nog niet thuishoren.
Het plan klinkt mooi, maar de praktijk blijkt een stuk minder rooskleurig. Als de vier eenmaal in het verzorgingstehuis zitten, worden ze geconfronteerd met onbekwame vrijwilligers, overspannen personeel, een corrupte directeur en een sadistische hoofdzuster. Het gazon voor het tehuis wordt met meer liefde verzorgd dan de bewoners...
Deze roman vol zwartkomische humor doet denken aan De 100-jarige man die uit het raam klom en verdween en One Flew Over the Cuckoo's Nest. Snel en filmisch van stijl, vol absurdistische belevenissen, een zeer verrassende ontknoping, en een link naar de actualiteit van de vele bezuinigingen op de zorg.
Vier oudere vrouwen zitten samen in de gevangenis. Het is niet precies duidelijk waarvoor, maar wel dat ze zijn aangeklaagd voor een geweldsdelict. De vier kennen elkaar al heel lang, het zijn oude vriendinnen: Almut, Karlotta, Marlene en Suzanna. Om voor strafvermindering in aanmerking te komen moet een van hen met de psychiater gaan praten.
De keus valt op de depressieve, kettingrokende en aan slapeloosheid lijdende Almut, omdat zij voor dat doel de meest geschikte van het stel lijkt. Ze vertelt hierbij over het plan van het viertal: om nog een beetje te genieten van het leven na het pensioen hebben ze zich gevestigd in een verzorgingstehuis, terwijl ze daar eigenlijk nog niet thuishoren.
Het plan klinkt mooi, maar de praktijk blijkt een stuk minder rooskleurig. Als de vier eenmaal in het verzorgingstehuis zitten, worden ze geconfronteerd met onbekwame vrijwilligers, overspannen personeel, een corrupte directeur en een sadistische hoofdzuster. Het gazon voor het tehuis wordt met meer liefde verzorgd dan de bewoners...
