De schrijvende ik-persoon maakt de balans op van zijn bestaan, vaart uit tegen de hypocrisie van zijn burgerlijke entourage, en klampt zich vast aan de enige mensen die om hem geven: zijn twee dochtertjes, zijn geliefde Lucretia en een vierde die hij niet kent - de lezer misschien.
De cynische afrekening met zijn verleden uit zich in scheldtirades tegen de venijnige nonnen in zijn jeugd, de beklemmende familiebijeenkomsten, de bestialiteit van de legerdienst, de slaperige leerlingen van de Academie, het deprimerende huwelijk, het gedachteloze bestaan van de massa, de verontreiniging in de stad, de intriges van de corrupte politici, de eenzaamheid van de mens, de zinloosheid van het leven. Hij vindt een genezend tegenwicht in het verlangen naar een nieuw bestaan met Lucretia, die hem helpt om uit Elba weg te raken. Tot zijn 'ontroeringsreservaat' horen ook poëzie en muziek. Uiteindelijk heeft alleen het schrijven hem doen overleven. Geen 'literatuur', maar een rauwe, nietsontziende tekst, geschreven in de nacht van de waarheid.
