Is Freek Bonhof uit op begrip van zijn omgeving? Zijn uitdagend beschreven afkeer van menselijke instellingen, waaronder het huwelijk, het aanlijnen van mopshonden, deurwaarders, de Kerk van Rome en seks met vrouwen ouder dan 45, doet anders vermoeden. Korte amusante alinea's schetsen verrassend eerlijk soms paradoxale gedachtesprongen tegen de achtergrond van een dagelijkse werkelijkheid die weinig belooft. Schaduwen uit het verleden kleuren zijn ironische overpeinzingen, vaak bitter en zonder veel hoop, maar in zijn dreigende berusting toont Freek Bonhof zich een dierbare man-van-zijn-tijd die uiteindelijk de sympathie van zijn lezers verdient.
