Liesbeth Lagemaat zoekt opnieuw de grenzen op van de taal, van het menselijk (on)vermogen en van de liefde, die troostend is en tegelijk wonden slaat. In uiteenlopende stijlen vertellen haar gedichten over hoe men twist uit behoefte naar liefde, en hoe men worstelt om zich te schikken in zijn lot.
Opzwepend en ritmisch verwoordt Lagemaat de onrust van het leven.
