Ben Hoogland is als vooraanstaand lid van het Light Verse Collectief medeauteur van De Dood en het Peloton (uitgeverij Passage) en samensteller van de bundel Drenthe is best mooi (op Googlemaps) (uitgeverij Het Drentse Boek). Bovendien is hij bijna wekelijks met bijdragen te vinden op de site voor vormvaste poëzie: Het Vrije Vers. Hij heeft het daar zelfs gebracht tot forumgod en dat is niet mis voor een eenvoudige imker uit Den Ham die zijn tijd vult met het docentschap aan het Universitair Medisch Centrum in Groningen. Het was dan ook hoog tijd voor een bundel van Ben Hoogland zelf. Dat hadden ze bij uitgeverij Liverse gelukkig in de gaten.
Hij is een vormvaste dichter, maar wel een met duidelijke meningen, een die het beslist niet zoekt in de voorspelbaarheid van de woordspeling. In zijn taalgebruik hoor je soms de echo van de barricaden. Hij houdt er bovendien sterke voorkeuren in de poëzie op na. Ik heb hem ooit tijdens een radio-programma met een fan van Vasalis horen debatteren. Het werd een historische uitzending.
Ben Hoogland koos voor Martinus Nijhoff, nam het werk van deze dichter als uitgangspunt voor zijn bundel. En dat verwonderde me. Waarom zoekt een lichtvoetige revolutionair de confrontatie met uitgerekend deze dichter? Bewondert hij diens vakmanschap of wil hij een romanticus ironisch op de pijnbank leggen? Het antwoord op die vragen vindt u in deze bundel die mij op meerdere manieren bijzonder heeft verrast.
Ton Peters
Hij is een vormvaste dichter, maar wel een met duidelijke meningen, een die het beslist niet zoekt in de voorspelbaarheid van de woordspeling. In zijn taalgebruik hoor je soms de echo van de barricaden. Hij houdt er bovendien sterke voorkeuren in de poëzie op na. Ik heb hem ooit tijdens een radio-programma met een fan van Vasalis horen debatteren. Het werd een historische uitzending.
Ben Hoogland koos voor Martinus Nijhoff, nam het werk van deze dichter als uitgangspunt voor zijn bundel. En dat verwonderde me. Waarom zoekt een lichtvoetige revolutionair de confrontatie met uitgerekend deze dichter? Bewondert hij diens vakmanschap of wil hij een romanticus ironisch op de pijnbank leggen? Het antwoord op die vragen vindt u in deze bundel die mij op meerdere manieren bijzonder heeft verrast.
Ton Peters
