Bijna tien jaar geleden verscheen Ik heb Alzheimer. Het verhaal van mijn vader. Een uniek en spraakmakend document van onderzoeksjournalist Stella Braam, over haar vader die de diagnose Alzheimer kreeg. Het boek werd een succes in binnen- en buitenland, omdat, eindelijk, een patiënt zelf aan het woord kwam. Het boek heeft niets aan waarde ingeboet, maar het verhaal van haar (inmiddels overleden) vader is intussen verdergegaan. Daarom is deze herziene versie uitgebreid met twee nieuwe hoofdstukken. In het eerste hoofdstuk staat de ziekte van Alzheimer ter discussie: is het wel een ziekte? Door van een bij de ouderdom behorend verschijnsel een ziekte te maken, kon een heuse `Alzheimerindustrie ontstaan. Ook in Nederland is het bedrijfsleven erbovenop gedoken. Wereldwijd wordt ruim 72 miljard euro per jaar rondgepompt om de wonderpil te vinden en `dementieremmers op de markt te brengen, waar ouderen vooral ziek van worden. Daarnaast krijgen `Alzheimerpatiënten rustgevende middelen toegediend waardoor zij zelfs vroegtijdig kunnen overlijden. Wat en wie steken achter deze industrie? Het andere nieuwe hoofdstuk is gewijd aan de gemarginaliseerde positie van deze `patiënten . Zij worden thuis of in het verpleeghuis zorgvuldig buiten beeld gehouden. We zien en horen ze liever niet, want ze zijn te traag en te onhandig voor deze snelle tijd. Braam roept op tot een revival van de oudere met geheugenklachten. De `Alzheimers willen respect en erbij horen. Hoe kunnen we ons land zó inrichten dat er ook plek voor vergeetachtige ouderen is?
