Justine Mol (1949) wordt overvallen in haar huis. Haar levensmotto is: in verbinding blijven wat er ook gebeurt. Tot haar eigen verbazing lukt haar dit ook als zij door twee mannen wordt vastgebonden, beroofd en gewond. Zij maakt contact met hen van mens tot mens en gaat met hen in onderhandeling. Aan de manier waarop zij haar verhaal vertelt is haar vertrouwen in de fundamentele goedheid van de mens af te lezen. En dit vertrouwen is niet aan het wankelen gebracht door deze ervaring.
De taal waarin zij over de overval en de drie weken erna denkt en spreekt/schrijft helpen haar het als een boeiend en leerzaam incident te zien.
Mol daagt ons uit te beseffen dat ons taalgebruik direct van invloed is op onze gemoedstoestand en op de kwaliteit van het contact met anderen. Oefening in de taal van mededogen en verbinding zal ons gelukkiger en onze samenleving gezonder maken.
De taal waarin zij over de overval en de drie weken erna denkt en spreekt/schrijft helpen haar het als een boeiend en leerzaam incident te zien.
Mol daagt ons uit te beseffen dat ons taalgebruik direct van invloed is op onze gemoedstoestand en op de kwaliteit van het contact met anderen. Oefening in de taal van mededogen en verbinding zal ons gelukkiger en onze samenleving gezonder maken.
