Roberts gedichten voelen als een warme kop thee op een koude wintermorgen. De liefde die hij omschrijft in veel van zijn teksten, zijn idyllisch en wakkeren een verlangen aan om vlinders in je buik te voelen. Door de toevoeging van deze zoete gedichten, ontwapent hij de lezer, waardoor teksten zoals 'De aangekondigde dood' extra hard binnenkomen en hij hiermee de fragiliteit van het leven weet te benadrukken. Als gevolg van deze unieke combinatie van onderwerpen, leest de bundel als een symfonie die niet weet te vervelen. De illustraties vinden stuk voor stuk de essentie van de gedichten waarvan de klanken ook na het wegleggen van de bundel nog door zullen klinken in de dromen van de lezers.
