De nieuwe dichtbundel van Gerrit Kouwenaar opent met de reeks 'een glas om te breken', die ter gelegenheid van zijn vijfenzeventigste verjaardag als extra fraaie leparello verscheen. Hij sluit een indrukwekkende reeks gedichten van rouw, die hun aanleiding hebben in de dood van Kouwenaars vrouw Paula, maar die op de lezer in de eerste plaats een algemeen geldige, ja nu al klassieke indruk maken. Tussen die twee afdelingen in staan gelegenheidsgedichten in engere zin, maar als het waar is dat alle goede gedichten gelegenheidgedichten zijn, dan geldt dat wel in het bijzonder voor die van Kouwenaar, onder wiens handen al het particuliere en anekdotische in zijn tegendeel verkeert.
