Lezersrecensie
Spannend vlot te lezen boekje
In het boek Blue Curaçao vertrekken Koen en Hannah op huwelijksreis naar Curaçao (Antillen), waar later van alles fout zal gaan wat Hannah helemaal niet verwachtte. Een paar uur voor ze naar de luchthaven vertrokken waren ze getrouwd, zonder iemand ervan wist, ze hadden het namelijk zo geregeld dat enkel het gemeentehuis ervoor nodig was geweest…
Linda Van Rijn, de schrijfster staat bekend sinds 2011 om haar bestseller-vakantiethrillers. Het boek valt naar mijn mening onder het sub-genre politieroman en detectiveroman. Ten eerste, omdat er een mysterieuze verdwijning plaatsvindt ergens in het begin van het verhaal waar vervolgens de politie snel aan te pas komt om dit verder te onderzoeken. Ten tweede, zou ik het boek ook onder detectiveroman plaatsen omdat het hoofdpersonage, de vrouw van het koppel, uiteindelijk zelf gaat uitzoeken wat er gebeurd is met haar man om tot antwoorden te komen, nadat ze vond dat de politie zijn werk niet goed deed. In het verhaal wordt dan ook verteld dat de politie op het eiland Curaçao erom bekend staat heel traag te werken, waar Hannah zich fel in ergert naarmate het verhaal vordert.
Aan de ene kant vond ik het stuk over de verdwijning van Koen iets minder vlot lezen, omdat het vaak over hetzelfde ging. Er wordt vaak herhaald over verschillende hoofdstukken dat de politie te traag werkt en dat het Hannah op haar zenuwen werkt, wat het verhaal een beetje stillegt en het op sommige stukken saai wordt. Aan de andere kant begon het verhaal na een tijdje wel los te lopen en prikkelde het boek mijn nieuwsgierigheid. Er was een variatie aan gebeurtenissen waardoor je ook iets sneller te weten kon komen wat er eigenlijk gebeurd was. Hannah komt erachter dat de verdwijning opgezet spel is nadat ze naar het zogenaamde werk van Koen belde om hen te laten weten dat hij verdwenen was en zijn voormalige baas haar wist te vertellen dat hij er al 3 jaar niet meer werkte… Ze komt erachter dat de mensen die ze altijd al vertrouwde niet echt zijn wie ze dacht dat ze waren. Maar door deze ontdekking wist ze niet wat er op haar af zou komen… De problemen kwamen snel achter elkaar. Eerst de onverwachtse aanrijding waarbij Hannah toevallig het uiterlijk van de bestuurder had onthouden, liet je al de link leggen dat het geen onschuldige aanrijding was en dat het eigenlijk de bedoeling was geweest haar opslag te doden. Uiteindelijk begint Hannah te beseffen dat ze het op haar gemunt hebben en niet op Koen. Vervolgens krijg je als lezer een slecht voorgevoel. Het gevaar loerde om de hoek… Ze komt ook te weten dat haar zogenaamde vriend Jan een medeplichtige was in de zaak en Koen afgetipt had dat Hannah erachter gekomen was wat er allemaal aan de hand was.
Aangezien het boek een politieroman is verwacht je ergens wel het gebruik van algemeen Nederlands in de conversaties tussen de personages. Het gebruik van algemeen Nederlands in haar boek zorgt voor een zekere afstand tussen de lezer en de situatie, maar dat maakt de situatie wel geloofwaardiger naar mijn mening omdat ik vind dat belangrijke mensen in de samenleving, zoals bijvoorbeeld hier de politie, een algemeen taalgebruik moeten hanteren. Ik ben zelf een voorstander van het gebruik van algemeen Nederlands in boeken, films en theater. In het begin van het boek vond ik de stijl van schrijven iets minder goed maar naarmate het boek vorderde hanteerde de schrijfster een meer meeslepend, met andere woorden, het begin las moeizamer omwille van de getailleerde omschrijving van de voorgaande situatie aan de eerste verdwijning.
Het verhaal wordt verteld vanuit het perspectief van Hannah, de vrouw van het koppel. De schrijfster maakt gebruik van een omnisciente verteller in het verhaal, waardoor er hier en daar al linken kunnen gelegd worden met wat zal volgen of wat verder zal gebeuren. Het verhaal is langs de ene kant verteld in het heden omdat Hannah actief op zoek gaat naar Koen en alles in het boek omschreven staat alsof het dan juist op die moment gebeurde. Langs de andere kant is het verhaal ook geschreven in het verleden omdat er in het begin van het verhaal een algemene toelichting is van de situatie voor de ontvoering, met andere woorden er wordt eerst kort verteld dat ze op huwelijksreis zijn in het heden waarna Hannah merkt dat Koen verdwenen is om dan een flash-back te maken naar al het voorafgaande aan de situatie. Ik vind dit wel leuk verwerkt aangezien je anders als lezer totaal geen idee hebt van hoe hun relatie tot stand gekomen is, wie de personages zijn, en hoe hun huwelijk verlopen is. Langs de andere kant vind ik de overgang naar het heden verder in het verhaal een noodzaak omdat dit de lezer meesleurt in wat er gebeurt.
Kort samengevat, het duurde wel even voor het verhaal uiteindelijk op gang kwam, maar eens de gebeurtenissen snel achter elkaar begonnen te komen kon ik het boek niet meer wegleggen, het was spannend en leuk om te lezen maar ook een beetje voorspelbaar waardoor je als lezer er echt wel achter wilt komen of je voorgevoel juist was of niet. Het boek is vlot geschreven waardoor je het gevoel krijgt dat de tijd vliegt als je aan het lezen bent. Het is spannend maar niet angstwekkend. Kortom een zeer goed boek waar ik plezier aan heb beleeft om het te lezen.
Linda Van Rijn, de schrijfster staat bekend sinds 2011 om haar bestseller-vakantiethrillers. Het boek valt naar mijn mening onder het sub-genre politieroman en detectiveroman. Ten eerste, omdat er een mysterieuze verdwijning plaatsvindt ergens in het begin van het verhaal waar vervolgens de politie snel aan te pas komt om dit verder te onderzoeken. Ten tweede, zou ik het boek ook onder detectiveroman plaatsen omdat het hoofdpersonage, de vrouw van het koppel, uiteindelijk zelf gaat uitzoeken wat er gebeurd is met haar man om tot antwoorden te komen, nadat ze vond dat de politie zijn werk niet goed deed. In het verhaal wordt dan ook verteld dat de politie op het eiland Curaçao erom bekend staat heel traag te werken, waar Hannah zich fel in ergert naarmate het verhaal vordert.
Aan de ene kant vond ik het stuk over de verdwijning van Koen iets minder vlot lezen, omdat het vaak over hetzelfde ging. Er wordt vaak herhaald over verschillende hoofdstukken dat de politie te traag werkt en dat het Hannah op haar zenuwen werkt, wat het verhaal een beetje stillegt en het op sommige stukken saai wordt. Aan de andere kant begon het verhaal na een tijdje wel los te lopen en prikkelde het boek mijn nieuwsgierigheid. Er was een variatie aan gebeurtenissen waardoor je ook iets sneller te weten kon komen wat er eigenlijk gebeurd was. Hannah komt erachter dat de verdwijning opgezet spel is nadat ze naar het zogenaamde werk van Koen belde om hen te laten weten dat hij verdwenen was en zijn voormalige baas haar wist te vertellen dat hij er al 3 jaar niet meer werkte… Ze komt erachter dat de mensen die ze altijd al vertrouwde niet echt zijn wie ze dacht dat ze waren. Maar door deze ontdekking wist ze niet wat er op haar af zou komen… De problemen kwamen snel achter elkaar. Eerst de onverwachtse aanrijding waarbij Hannah toevallig het uiterlijk van de bestuurder had onthouden, liet je al de link leggen dat het geen onschuldige aanrijding was en dat het eigenlijk de bedoeling was geweest haar opslag te doden. Uiteindelijk begint Hannah te beseffen dat ze het op haar gemunt hebben en niet op Koen. Vervolgens krijg je als lezer een slecht voorgevoel. Het gevaar loerde om de hoek… Ze komt ook te weten dat haar zogenaamde vriend Jan een medeplichtige was in de zaak en Koen afgetipt had dat Hannah erachter gekomen was wat er allemaal aan de hand was.
Aangezien het boek een politieroman is verwacht je ergens wel het gebruik van algemeen Nederlands in de conversaties tussen de personages. Het gebruik van algemeen Nederlands in haar boek zorgt voor een zekere afstand tussen de lezer en de situatie, maar dat maakt de situatie wel geloofwaardiger naar mijn mening omdat ik vind dat belangrijke mensen in de samenleving, zoals bijvoorbeeld hier de politie, een algemeen taalgebruik moeten hanteren. Ik ben zelf een voorstander van het gebruik van algemeen Nederlands in boeken, films en theater. In het begin van het boek vond ik de stijl van schrijven iets minder goed maar naarmate het boek vorderde hanteerde de schrijfster een meer meeslepend, met andere woorden, het begin las moeizamer omwille van de getailleerde omschrijving van de voorgaande situatie aan de eerste verdwijning.
Het verhaal wordt verteld vanuit het perspectief van Hannah, de vrouw van het koppel. De schrijfster maakt gebruik van een omnisciente verteller in het verhaal, waardoor er hier en daar al linken kunnen gelegd worden met wat zal volgen of wat verder zal gebeuren. Het verhaal is langs de ene kant verteld in het heden omdat Hannah actief op zoek gaat naar Koen en alles in het boek omschreven staat alsof het dan juist op die moment gebeurde. Langs de andere kant is het verhaal ook geschreven in het verleden omdat er in het begin van het verhaal een algemene toelichting is van de situatie voor de ontvoering, met andere woorden er wordt eerst kort verteld dat ze op huwelijksreis zijn in het heden waarna Hannah merkt dat Koen verdwenen is om dan een flash-back te maken naar al het voorafgaande aan de situatie. Ik vind dit wel leuk verwerkt aangezien je anders als lezer totaal geen idee hebt van hoe hun relatie tot stand gekomen is, wie de personages zijn, en hoe hun huwelijk verlopen is. Langs de andere kant vind ik de overgang naar het heden verder in het verhaal een noodzaak omdat dit de lezer meesleurt in wat er gebeurt.
Kort samengevat, het duurde wel even voor het verhaal uiteindelijk op gang kwam, maar eens de gebeurtenissen snel achter elkaar begonnen te komen kon ik het boek niet meer wegleggen, het was spannend en leuk om te lezen maar ook een beetje voorspelbaar waardoor je als lezer er echt wel achter wilt komen of je voorgevoel juist was of niet. Het boek is vlot geschreven waardoor je het gevoel krijgt dat de tijd vliegt als je aan het lezen bent. Het is spannend maar niet angstwekkend. Kortom een zeer goed boek waar ik plezier aan heb beleeft om het te lezen.
1
Reageer op deze recensie
