Losgeknoopte familiebanden weer aanhalen?

Na het overlijden van zus Francien - over haar conceptie lees je in de verrassende proloog 'boekies' - ontdekt de hoofdpersoon, een vijftigjarige schrijver, dat familiebanden sterker zijn dan hij kon vermoeden. Jaren terug nam hij bewust afstand van zijn familie. Waar hij zich doorontwikkelde, studeerde, een boek schreef, bleven zij de arbeiders uit de achterstandswijk. En daar wilde de schrijver niets meer mee.
Maar nu is Francien dood en staat hij met alle familieleden rondom haar bed in het ziekenhuis. Voor hen hoort hij er als vanzelfsprekend bij. Tot zijn verbazing. Via een strakke structuur volgen we de schrijver twee dagen lang. Op maandag - de hoofdstukjes dragen steeds de titel maandag - volgen we de gebeurtenissen op de dag van overlijden. Enkele uren slechts. De schrijver, die naamloos blijft, wordt gebeld, neemt een taxi naar het ziekenhuis, mengt zich onder de naaste familie aldaar, besluit bijna zijn te verschijnen boek van de markt te halen als hij zich realiseert dat zus Francien zich wel erg gekwetst voelde door een eerder boek over de familie (waarschijnlijk het boek Zondagsgeld). Een nogal opzienbarende emotionele reactie als je bedenkt dat hij haar al jaren bewust ontloopt. Omdat ze immers niets delen in hun leven. Maandag- en dinsdaghoofdstukjes wisselen elkaar af. Op dinsdag volgen we de schrijver tijdens zijn 'tour de mémoires' door het armoedige huis van Francien. Ieder voorwerp dat hij door zijn handen laat gaan brengt hem naar een gebeurtenis uit het verleden. Een pantoffeltje, de flessen goedkope rosé, de met bloed besmeurde bank - want bloed krijg je er nooit meer uit - ze zijn getuige van de schaamte die de schrijver overvalt. Leitmotiv van deze herinneringen: Hoe vaak heeft hij zijn zus in de steek gelaten? Eindeloos vaak.
Het is bijna een soort zwelgen in de schaamte als hij vertelt over Franciens criminele ex, over haar mislukte reis naar Italië, haar spontane verjaardagsbezoek. En vooral over hoe hij zichzelf dan steeds weer opstelde en haar liet vallen. Anderzijds: trefzeker en aansprekend formuleert Snijder deze voorbeelden, waardoor lezers worden meegenomen in de herinneringen. Autobiografische terugblikken zijn het, net als in eerdere boeken over zijn familie en de wijk waar hij opgroeide.

Na haar dood lijkt de schrijver zijn zus Francien alsnog 'binnen te halen': met smaak drinkt hij van haar supermarktrosé en op de begrafenis bekommert hij zich om Franciens zoon Dylan m. Die komt op de gastenlijst voor de komende boekpresentatie van zijn uitgeverij. De voornemens om vanaf nu dichterbij zijn familie te blijven passen bij de teneur van van het boek en bij de titel. Toch verrassen ze me. En niet in positieve zin. Maar misschien onderschrijven ze het overrompelende gevoel van schaamte van de schrijver. Dat kan. En wie weet duurt die emotie niet langer dan maandag, dinsdag en misschien woensdag. In een meeslepende stijl geschreven boek, sterke en functionele structuur met boeiend thema.