Adembenemende roman met allure

Drie jaar geleden werd Hazel van school gehaald door haar ouders, want ze zou niet lang meer te leven hebben. Door een nieuw medicijn moest haar doodvonnis echter herzien, want ze leeft nog altijd. Als ze met tegenzin en op aandringen van haar ouders naar een praatgroep van kankerpatiënten gaat, ontmoet ze Augustus, ook wel Gus. Gus laat Hazel voelen wat zij enkel had kunnen hopen ooit te voelen: verliefdheid. Samen vinden ze steun in elkaar en gaan het avontuur aan. Uiteraard loopt het anders dan verwacht…

‘Een weeffout in onze sterren’ is een indrukwekkende, adembenemende roman met allure. Ze is tot in de puntjes uitgewerkt; geen woord is te veel. De prachtige filosofische bewoordingen maken dat de wijze hoofdpersonen tot leven komen. Het is mooi om te lezen hoe die personages zo wijs zijn geworden en – paradox – hartverscheurend tegelijk, wetende dat zij die wijsheid hebben verworven door te vechten tegen die genadeloze ziekte: kanker. Enkel zij die omringd zijn door duisternis kunnen schitteren in de nacht. Maar hoe lang voordat de eerste aan de afdaling begint?

Het is een verhaal over hoop en wanhoop, liefde en haat, strijd en vrede. Niet alleen wordt er gevochten tegen de kanker, nee, het ligt ingewikkelder dan dat. De kanker is ontstaan in hun lichaam, is onderdeel van hun lichaam. Dit zorgt voor een hartverscheurend paradox, want in feite vechten de kankerpatiënten tegen zichzelf. Noem het het ultieme verraad. Datgene waarvan je verwacht dat het altijd aan jouw kant zal staan, laat je zakken. Als je je lichaam niet kunt vertrouwen, hoe kun je een ander dan wél vertrouwen?

De twee hoofdpersonen, Gus en Hazel, vinden steun in elkaar en leren van elkaar te houden alsof zij heel zijn en niet mismaakt. Alsof zij niet een foutje van de evolutietheorie zijn, zoals ze worden gezien. Hoe mooier dan dit kan het worden? zeg je. Nog veel mooier als je het boek leest. Het boek staat vol symboliek en metaforen waarbij het moeilijk is niet te gaan snotteren.