de eenzame uitvaart

Sinds 2015 wonen dichters de uitvaart bij van mensen die in Leuven eenzaam worden begraven of uitgestrooid. Ze schrijven een persoonlijk gedicht voor de gestorvene en dragen dat voor op de begraafplaats bij de kist of de urne. Zo is er toch iemand aanwezig wanneer de overledene zijn laatste rustplaats krijgt.

Als coördinator van De Eenzame Uitvaart in Leuven ging Peter Mangel Schots al dertig keer op zoek naar het verhaal achter die overleden mannen en vrouwen. Hij reconstrueerde in de mate van het mogelijke hun leven en hoe ze hun laatste dagen doorbrachten. Het is een signaal aan de maatschappij dat niemand mag vergeten worden, ook niet na de dood.

In een wereld waar momenteel zoveel gruwel is, is dit boek als een zalvende pleister op mijn hart dat meermaals breekt door al dat wereldnieuws. Kan ik veel meer zeggen over dit boek dan de flap al gezegd heeft? Niet echt. Enkel dat dit mij diep raakt, dat ik dankbaar ben dat de Eenzame Uitvaart bestaat. De gedichten, allemaal even mooi - helend - krachtig - confronterend en passend, zorgen ervoor dat deze mensen die in eerste instantie vergeten waren, nog voor hun dood, nu weer een plaats krijgen.

Ik kreeg de vraag of dit dan geen intriest boek is. Dat deze mensen niemand meer hadden maar op hun laatste reis toch nog een eerbetoon krijgen, toch nog gezien worden, dat is zo mooi en warmt mijn hart. Ik hoop dat de Eenzame Uitvaart alleen maar zal uitbreiden want wat deze dichters doen is zo mooi, zo vol, zo krachtig in hun menselijk zijn.