Ontroerend en confronterend

Ik volg Teun Toebes al een tijd op de social media en zijn boek stond al een tijdje op mijn lijstje ‘dat zou ik toch eens moeten lezen’. En nu denk ik dat zouden heel veel mensen moeten doen. Je krijgt een goed beeld over dementie, maar ook hoe we er als samenleving mee om kunnen gaan. Geen aanval op de zorg zoals hij zelf ook zegt, maar wel een pleidooi over wat er anders kan. En daar kunnen we uiteindelijk allemaal aan meewerken.
De gesprekken die Teun voert met zijn medebewoners. Het is toch best dapper om als jonge man in een verpleeghuis te gaan wonen. Van de zijlijn lijkt het geweldig, maar hij maakt ook zijn worsteling zichtbaar.
Het ontroerde mij, vooral in het slot hoe liefdevol hij spreekt over zijn vrienden en vriendinnen.
Nogmaals een aanrader dus.