Benjamin

Aaltje van Zweden Om wie je bent

Aaltje van Zweden-Buuren heeft een heel mooi en gevoelig boek geschreven waarin ze verteld over haar jeugd en over haar zoon Benjamin die autistisch is.
Een waar gebeurd verhaal wat ik met bewondering heb gelezen.
Wat hebben Aaltje en Jaap een moeilijke tijd gehad om erkenning te krijgen voor het feit dat er iets mis was met Benjamin. Als je al twee kinderen hebt dan weet je dat er iets niet klopt, vrouwen hebben wat dat betref een oer gevoel. Jarenlang zijn ze naar deskundigen geweest en ontelbare testen laten doen om uiteindelijk na jaren de diagnose autisme te horen.

In haar inleiding verteld ze je bent nooit voorbereid op de diagnose dat je kind autistisch is.
Je gaat door allerlei fases heen, die achteraf bezien nog het meest lijken op een rouwproces: schrik, zelfmedelijden, verdriet, woede, ontkenning, eenzaamheid en acceptatie.
Een levenslange aandoening maar Aaltje vocht voor haar zoon en ging op zoek naar goede zorg en therapie voor haar zoon. Met de hulp van deskundige, vrienden en vrijwilligers wist zij alles uit haar zoon te halen zodat hij eindelijk ging praten en naar school kon.
Maar ook de onverwachte reacties van haar zoon wist zij goed me om te gaan Benjamin hoorde helemaal bij het gezin.
En de gezinds vakantie op Aruba, Anna had haar broer een tijdje niet gezien toen ze hem zag was hij zo veranderd en ze maakte toen een opmerking het leek wel of hij ineens “aanstond”.
Wat een geweldig compliment.
Benjamin deed iets wat hij nog nooit had gedaan hij liet zijn zus en broertjes het hotel zien.

Dit alles wist Aaltje te bereiken met haar zoon wat naast de drukke baan van haar man Jaap een ontzettende moeilijke opgave moet zijn. Maar zij wist het thuis goed te regelen. En ondanks alles ging zij ook met Jaap mee naar het buitenland wat een energie moet zij wel niet hebben.

Maar er is in dit boek nog een andere verhaallijn over haar jeugd met vader die alcoholist was.
Ze was bang voor zijn onberekenbaar gedrag hij kon aardig zijn maar… Gelukkig was haar opa en oma een veilige haven waar ze altijd naar toe kon.
Dit heeft Aaltje heel goed beschreven ik heb zelf bij mij in de buurt toen ik kind was ook een alcoholist meegemaakt zijn kinderen waren stapel op hem maar als hij dronken thuiskwam.
De kinderen vluchten allemaal de deur uit, een van de dochters belde bij ons aan en mijn moeder liet haar binnen. Voor haar was bij ons een veilige haven.