Dwalende verhaallijnen en andere debuutperikelen

Binnen het Nederlandse conventiewezen is Roderick Leeuwenhart allang geen onbekende naam meer. Hij schrijft al meer dan 14 jaar voor Aniway en is de oprichter van Uitgeverij Leeuwenhart. Via deze weg publiceerde hij in 2014 zijn eerste boek: Pindakaas en Sushi. In dit verhaal volgen wij de 16-jarige Marle tijdens haar allereerste animeconventie – waar fans van de Japanse cultuur, al dan niet verkleed, bijeenkomen. Ze ontmoet hier een charmante ridder, maar verliest hem uit het oog. Lukt het haar om haar strijder voor het einde van de conventie weer terug te vinden?

Meer een verslag
Tijdens het lezen komt duidelijk naar voren dat Pindakaas en Sushi in eigen beheer is uitgegeven. Als een jong veulentje danst het verhaal op en neer en wijdt het uit over zaken die de schrijver toevallig in het oog springen. Zaken als kauwen, uitgebreide potjes Go en de plek van visitekaartjes binnen de journalistiek passeren doelloos de revue. Dat Leeuwenhart zo nu en dan zo’n scene schrijft is helemaal geen probleem, maar in Pindakaas en Sushi sneeuwen ze zijn beoogde verhaallijnen compleet onder. Het boek leest dan ook meer als een verslag van Marle’s weekend, dan als een spannend verhaal.

Halverwege het boek begint hier echter verandering in te komen. Binnen het tweede deel krijgt de lezer namelijk drie duidelijke vragen voorgeschoteld: Gaat Marle haar ridder vinden? Heeft één van haar vriendinnen zich met een foute jongen ingelaten? En waarom gedraagt haar andere vriendin zich zo vreemd? Gebeurtenissen, die de lezer naar de antwoorden van die vragen toe bewegen, volgen elkaar tegen het einde van dit deel in rap tempo op. De lezer hangt eindelijk aan Leeuwenharts lippen.

Te kunstzinnige zinnen
Ook Leeuwenharts schrijfstijl laat zien dat dit boek een debuut is. Zo wil de auteur soms net iets te graag mooie en kunstzinnige zinnen schrijven. Beschrijvingen die Marle geeft – zoals “IJskristallen breken in de verte” en “Een stukje schaamteloosheid steekt boven de hoofdleuning uit” – klinken vaak overdreven of vergezocht.

Dit geldt ook voor de dialogen die Leeuwenhart voor zijn personages schrijft. Zijn wens om mooie zinnen te produceren wint het vaak van een realistische weergave van tienergesprekken. Zo spreekt Joyce over Kyoto Tears als een “behuilbare naam” en voegt ze op verklarende wijze toe dat Dojinshi “door fans gebakken strips en verhalen” zijn. Hierdoor ontstaat er een rare combinatie van de “geeky” jongerentaal en Leeuwenharts eigen creatieve uitspattingen.

Vlagen van herkenning
De kracht van Pindakaas en Sushi is vooral te vinden in de vlagen van herkenning die het bij de doelgroep – namelijk de conventiegangers – teweegbrengt. Met beursvloeren, workshops, lezingen, de ervaring van een allereerste conventie en bekende cosplayers, zoals Captain America en de Joker, zijn de meeste lezers dan ook wel bekend. Animeliefhebbers zullen op hun beurt smullen van de subtiele referenties naar hun favoriete series. Zo misbruikt Leeuwenhart Dragon Ball Z’s ‘It’s over 9000!’-quote en beschrijft hij een toneelstukje dat zich baseert op Ace Attorney.

Conclusie
Pindakaas en Sushi is zeker een vermakelijk boek te noemen. Het leest – met ongeveer 200 pagina’s – lekker vlot door en vormt een feest van herkenning voor de lezers die al bekend zijn met conventies. Het is echter geen literaire parel te noemen. Het verhaal hangt namelijk van losse gebeurtenissen aan elkaar en het taalgebruik doet hier en daar geforceerd aan. Desondanks maakt dit debuutroman de lezer wel nieuwsgierig naar Leeuwenharts verdere groei als romanschrijver.