Lezersrecensie
Tussen feit, fictie en verlangen
Tussen feit, fictie en verlangen
Door: Alyssa Spaander
Over: Elisabeth Steinz, De kleine Steinz, De Bezige Bij, 224 blz.
Als beginnend schrijver kun je ernaar verlangen groot en bekend te worden. Je hebt in eerste instantie ambities en die jaag je na. Toch blijf je bang voor falen en mislukking. Je weet niet of het je zal lukken, of je er genoeg talent voor hebt. Soms krijgt je pessimistische kant de overhand en vlak je af. Dit komt terug in De kleine Steinz geschreven door Elisabeth Steinz.
In het boek De kleine Steinz is Elisabeth Steinz het hoofdpersonage. Ze is gestopt als nieuwslezeres om schrijfster te worden. Conrad, ook een schrijver, heeft beloofd haar groot te maken, al heeft hij haar manuscript nooit gelezen. Het boek dat ze wil schrijven zal gaan over het mislukken van haar nieuwe boek. In feite gaat zowel haar boek (van het hoofdpersonage) als De kleine Steinz over tijd, de vergane tijd: over het mislukken van zowel haar boek als haar leven.
Op het moment dat Elisabeth naar Spanje is verhuisd, naar het thuisland van haar man, mailt haar redacteur, Maria, haar. Maria vindt haar boek saai en vraagt zich hardop af waarom millennials niet meer mooi kunnen schrijven. Elisabeth geeft haar daar gelijk in, ze is ook ‘een toonbeeld van middelmatigheid’. Maar, gaat de redacteur verder, saai is niet erg als het boek over niets gaat. Dat is alleen niet het geval. Er gebeurt te veel volgens Maria: ‘Al die mislukte verhoudingen met mannen, een dode vader, een onuitgediepte complexe relatie met de moeder, er wordt gesnuffeld aan het feminisme maar toch ook weer niet, en dan dat geschipper tussen feit en fictie.’
Vanaf dit moment, pagina 180-182 (!), begin je als lezer het boek – en dus het boek in het boek – van Elisabeth Steinz pas op waarde te schatten. Daarvoor is het inderdaad, zoals Maria in het boek al zegt, een saai boek. Het hoofdpersonage is afgevlakt, voelt niets meer, slechts ergernis. Elisabeth is zoekende en daar verandert lange tijd niks aan. Maar vanaf precies dit moment in het boek, vindt het keerpunt plaats. Ze is gevallen, het is mislukt. Control A. Delete. Vanaf nu kan ze verder.
In dit werk, half feit, half fictie, worden persoonlijke geschiedenissen onderzocht zonder ze vast te willen pinnen. Feit en fictie lopen als draden door elkaar, en juist in dat geschipper ontstaat het portret van een vrouw die probeert grip te krijgen op haar eigen verhaal. De kracht van dit verhaal zit niet in heldere conclusies, maar in de twijfel en het zelfonderzoek. Of het gebaseerd is op het leven van de schrijver zelf, doet er dus eigenlijk niet toe. ‘Het wordt pas echt ingewikkeld als een schrijver iets opschrijft en lezers dénken dat er iets wordt gesuggereerd.’
Door: Alyssa Spaander
Over: Elisabeth Steinz, De kleine Steinz, De Bezige Bij, 224 blz.
Als beginnend schrijver kun je ernaar verlangen groot en bekend te worden. Je hebt in eerste instantie ambities en die jaag je na. Toch blijf je bang voor falen en mislukking. Je weet niet of het je zal lukken, of je er genoeg talent voor hebt. Soms krijgt je pessimistische kant de overhand en vlak je af. Dit komt terug in De kleine Steinz geschreven door Elisabeth Steinz.
In het boek De kleine Steinz is Elisabeth Steinz het hoofdpersonage. Ze is gestopt als nieuwslezeres om schrijfster te worden. Conrad, ook een schrijver, heeft beloofd haar groot te maken, al heeft hij haar manuscript nooit gelezen. Het boek dat ze wil schrijven zal gaan over het mislukken van haar nieuwe boek. In feite gaat zowel haar boek (van het hoofdpersonage) als De kleine Steinz over tijd, de vergane tijd: over het mislukken van zowel haar boek als haar leven.
Op het moment dat Elisabeth naar Spanje is verhuisd, naar het thuisland van haar man, mailt haar redacteur, Maria, haar. Maria vindt haar boek saai en vraagt zich hardop af waarom millennials niet meer mooi kunnen schrijven. Elisabeth geeft haar daar gelijk in, ze is ook ‘een toonbeeld van middelmatigheid’. Maar, gaat de redacteur verder, saai is niet erg als het boek over niets gaat. Dat is alleen niet het geval. Er gebeurt te veel volgens Maria: ‘Al die mislukte verhoudingen met mannen, een dode vader, een onuitgediepte complexe relatie met de moeder, er wordt gesnuffeld aan het feminisme maar toch ook weer niet, en dan dat geschipper tussen feit en fictie.’
Vanaf dit moment, pagina 180-182 (!), begin je als lezer het boek – en dus het boek in het boek – van Elisabeth Steinz pas op waarde te schatten. Daarvoor is het inderdaad, zoals Maria in het boek al zegt, een saai boek. Het hoofdpersonage is afgevlakt, voelt niets meer, slechts ergernis. Elisabeth is zoekende en daar verandert lange tijd niks aan. Maar vanaf precies dit moment in het boek, vindt het keerpunt plaats. Ze is gevallen, het is mislukt. Control A. Delete. Vanaf nu kan ze verder.
In dit werk, half feit, half fictie, worden persoonlijke geschiedenissen onderzocht zonder ze vast te willen pinnen. Feit en fictie lopen als draden door elkaar, en juist in dat geschipper ontstaat het portret van een vrouw die probeert grip te krijgen op haar eigen verhaal. De kracht van dit verhaal zit niet in heldere conclusies, maar in de twijfel en het zelfonderzoek. Of het gebaseerd is op het leven van de schrijver zelf, doet er dus eigenlijk niet toe. ‘Het wordt pas echt ingewikkeld als een schrijver iets opschrijft en lezers dénken dat er iets wordt gesuggereerd.’
1
Reageer op deze recensie
Gesponsord
Als François de bewusteloze, mysterieuze Elsa aantreft, besluit hij haar te verzorgen. Geleidelijk aan geven ze hun geheimen aan elkaar bloot. Schrijf je nu in voor de Hebban Leesclub.
