Voorspelbaar ondanks alle absurdistische gebeurtenissen in het boek

Het eerste boek wat ik van Jonasson las, was De zonderlinge avonturen van het geniale bommenmeisje en dat vond ik werkelijk waar geweldig, in tegenstelling tot dit boek.
Misschien komt het omdat het verhaal minder geloofwaardig is aangezien ik al een keer een keer een verhaal met dezelfde ingrediënten gelezen heb.

De ingrediënten zijn:
- een hoofdpersoon die veel af weet van atoombommen
- een hoofdpersoon die heel apolitiek is, maar toch een belangrijke rol speelt in de politiek
- in verschillende landen

Het lezen was dus een beetje voorspelbaar al bleef het hier en daar vermakelijk. (Ik wil ook een olifant als huisdier.)

Ga naar je opa en oma die nog thuis wonen of in een verzorgingstehuis zitten en vraag je af wat voor leven ze eigenlijk gehad hebben. Hoe zag hun leven eruit voordat jij geboren werd? Ik weet uit ervaring dat je dan hele mooie familieverhalen en anekdotes te horen krijgt. Misschien is het een leuke tip voor deze tweede (of derde) kerstdag.

Buiten dat de hoofdpersoon Allan ontzettend veel meemaakt, heeft hij niet echt een rijk gevoelsleven. Het kan natuurlijk zijn dat een oude man uit voornamelijk de vorige eeuw gewoon moeilijker is om me mee te identificeren, maar ik vermoed dat het ook gewoon ligt aan de manier waarop het is opgeschreven. Hij is in het hele boek nooit blij, bang of verdrietig en slechts één keer boos. Dit maakt het lastig om zijn beweegredenen te volgen, maar misschien is dat mijn eigen tekortkoming.