Een pakkend verhaal

Toen ik het boek “Winteruren” van Filip Bastien voor het eerst zag was ik aangenaam verrast door de prachtige cover.

Ik wist reeds dat het een oorlogsroman was, die op veel bijval kon rekenen en een bijzonder verhaal was over het leven van een grootvader van de auteur en ik werd ontzettend nieuwsgierig.

Met het boek voor het eerst in de hand liep ik achter de mooie klok door het klaprozenveld tot bij de handgeschreven brief.
Ik zei tegen mezelf “ hier wil ik meer over weten “
En plots kwam ik in een andere wereld terecht. Een wereld uit vervlogen tijden, van vreugde, verdriet, ontgoocheling, pijn en moed.
Tijdens het lezen van dit prachtige verhaal met een lay-out als een feestje en mooie oude foto’s kon ik mij volledig inleven in de tijd dat mijn grootouders hadden geleefd en welke impact de vele gebeurtenissen zoals de beide wereldoorlogen hadden gehad op hun levens.

Bij het lezen van dit boek beleefde ik momenten van vreugde maar ook momenten van verdriet. Vooral op het einde toen ik het boek dichtklapte kon ik mijn tranen niet bedwingen maar terzelfder tijd was ik blij dat die levens niet voor niets waren geweest.

Het is een prachtig verhaal dat vernuftig is opgebouwd met vloeiende overgangen van het heden naar het verleden en omgekeerd. De dialogen zijn krachtig, de verteltijden heel apart.

Het is een boek zoals ik het graag heb met een aparte schrijfstijl, veel sfeer, meeslepend met een uitstekende verhaallijn. Het respect en de humor die de auteur verweeft in dit soms zeer droevige verhaal zijn bewonderenswaardig.

Ik kijk dan ook met ongeduld uit naar zijn volgend verhaal.